Verslaafd
Ik ben verslaafd.
Iedere dag is het weer zo ver. Haast ongemerkt opent YouTube zich op mijn computerscherm en ben ik vertrokken voor een reeks videos met uiteenlopende onderwerpen waar ik volgens het algoritme om heb gevraagd.
Tim Ferris. Sport. Verhitte Amerikaanse nieuwskanalen in aanloop naar de verkiezingen. Weer Tim Ferris. How to videos. Harpisten. Ted Talks. En, ja… I know… Amerca’s Got Talent. Met de ‘Golden Buzzerrrrrrr’.
‘Emeizing!’ (insert eye roll)
Soit, ik zie een allerschattigst 10-jarig meisje. Lange haren. Bloemenkleedje.
Ze zingt: Caruso. Opera.
Doorvoeld. Zelfzeker. Haarjuist. Met een gecontroleerde vibrato. Als een echte operadiva. Maar dan zonder de kapsones. :)
Het is echt indrukwekkend. Kippenvel. Van begin tot eind.
Groot applaus. Staande ovatie. En dan begint de ‘jury’ aan hun entertainende analyse van de prestatie. Dit is meestal het punt waarop ik afhaak.
Terwijl mijn gedachten afdwalen en mijn aandacht wordt getrokken door een bromvlieg die tevergeefs het vliegenraam probeert te rammen, hoor ik op de achtergrond Simon Cowell iets zeggen waardoor ik me in mijn denkbeeldige koffie verslik.
“To have a voice like that is not something you can train to get, it genuinely is a gift.”
WAT???? I beg your pardon, mister Cowell??
(Insert extreme eye roll)
Ik moet even het lepeltje doorslikken wat per ongeluk met de koffie is mee gekomen en dat nu dwars in m’n keel mijn slokdarm dreigt te doorboren.
Het kind zingt waarschijnlijk dag en nacht sinds ze 4 is. Ze luistert wellicht zo vaak naar de muziek waar ze van houdt dat haar hond er terplekke van begint te ruiven. Ze volgt heel zeker zangles en wordt door haar ouders begeleid.
“Not something you can train to get" ???
Ze traint haar hele leven hiervoor. Elke dag. Ieder moment.
Want dat is wat een skill leren is: oefenen. Elke dag oefenen. En beter worden. En weer een nieuwe stap nemen. Iets nieuws ontdekken. En vloeken wanneer het niet lukt. En des te fierder zijn wanneer je het eindelijk kan. Dat is de weg die je bewandelt.
Kijk, dit meisje (haar naam is Emanne Beasha trouwens, zoek maar eens op) heeft het geluk van een goed instrument. Een goede stem. Maar die ze moet trainen. Elke dag. Anders is er helemaal niets. Geen skill. Geen kunst. Geen applaus.
Niets gaat vanzelf. Maar als het instrument dat je bespeelt, - of dat nu je stem, een viool, cello, harp of gitaar is - alvast doet wat het hoort te doen heb je meteen toch een paar stappen voor. Het is het verschil tussen een aangenaam gesprek en een constant gevecht.
Daarom investeren wij in echt goeie violen, altviolen, cello’s, harpen, … en de hele reutemeteut. Ook voor beginners. In het bijzonder voor beginners. Net omdat het zo een groot verschil maakt.
Geen goedkoop Chinees container-orkest wat piept en knarst en nauwelijks te stemmen is maar instrumenten die gemaakt zijn met de materialen en de visie die nodig zijn om een instrument af te leveren waar je met plezier op zal spelen.
Bovendien stellen we alle huurinstrument ook zelf af. In ons eigen atelier.
Want iedereen die een instrument wil leren bespelen verdient alle kansen om dat op een goede manier te doen. Op een goed instrument. Met de grootste kans op succes.
En nee, de goede viool of harp betekent niet dat je niets meer zal moeten doen. In fact: je zal ALLES moeten doen. Maar de weg en je ervaring zal er wel een pak aangenamer door worden.
Reacties
Wees de eerste om te reageren...